ص 11: نشان عقل و سنجش تفکر است و نشان تفکر، سکوت و خلوت.

ص 12: این درست است که کارهاى زیاد داریم، ولى گرفتارى ما در هر لحظه بیش از یک کار نیست و آن مهم‏ترین کار است، نه تمامى آن همه کار.

ص 21: در متن تاریکى و بحران باید طرح بریزى و در طلوع فجر باید گام برداى.

ص21: مادامى که عمل تو در اعماق ریشه ندوانده باشد و از شناخت و احساس تو مایه نداشته باشد، این عمل به درد دیگران مى‏خورد.

(تا زمانی که عمل انسان از عمق وجودش بر نخاسته باشد و از شناخت و احساسش مایه نداشته باشد این عمل به درد دیگران می خورد نه خود او.)

ص22: آنچه که استبداد را شکل مى‏دهد، همین پوک شدن آدم‏ها و از دست رفتن بینات و کتاب و میزان

است.

ص22: سردسته‏ى تمام اس‏اس‏هاى استضعاف و استبداد و استثمار واستعمار و ... سردسته‏ى تمامى اینها همان پوک کردن و استخفاف است.

(ریشه ی تمام استضعاف ها و استبداد ها و استثمار ها و استعمار ها و ...پوکی و استخفاف است.)

ص23: و این عمق و پایه، جز با خلوت و نظارت تو تأمین نمى‏شود.

(عمق و پایه ی انسان جز با خلوت و نظارت او تأمین نمی شود.)

ص24: ما نمى‏توانیم به اتهام درون گرایى در سطح بمانیم و با پاى دیگران راه برویم.

ص24: آنها که از درون نجوشیده‏اند از بیرون پر خواهند شد.

ص25: تو که تمامى راه را مى‏شناسى، در هر لحظه تکلیفى بیش از یک گام ندارى.

(انسانی که همه ی راه را شناخت در هر لحظه تکلیفی بیش از یک گام پیش رویش نمی بیند.)

ص25: کسى که عشق رفتن دارد، زمین خوردن مانعش نمى‏شود، که تجربه مى‏آموزد. تجربه‏اى براى درست رفتن.

ص25: تو به خاطر باطل دیگران نمی توانی از حق خودت چشم بپوشی.

ص28: این قرآن است که خدا را در تمامى بت‏هاى تو نشان مى‏دهد و از تمامى جهان که دیوار چشم تو هستند، براى تو آیه مى‏سازد و پیام در مى‏آورد، چون واقعیت و پیام چنان درهم گره خورده‏اند که از تمامى جهان آیه بر جاى مانده است.

(1.این قرآن است که به انسان بصیرت می دهد و به او آیه ها را نشان و پیام می دهد.2.در جهانی که واقعیات و پیام ها در هم گره خورده اند ،قرآن کریم آیه ها و نشانه ها را برای انسان روشن می کند و صراط می شود.)

ص29: ابر و باد و مه خورشید و فلک، حرف دارند. و این حرف‏ها را کسى مى‏شنود که با این خلوت و سکوت همراه شده.

(همه ی هستی حرف دارد و حرف ها و پیام های خداوند را کسی می شنود که با خلوت و سکوتی واقعی همراه شده.)

ص29: عظمت قرآن در همین است که از ساده‏ترین مسائل، از بى‏حرف‏ترین پدیده‏ها، براى تو حرف بیرون مى‏آورد و پیغام مى‏گذارد.

ص30:تو مى‏شنوى که خدا همه‏ى هستى را پرکرده تا آنجا که جایى براى کسى و چیزى نیست.

(انسان با صدای وجود می شنود که خداوند همه ی هستی را پر کرده تا آنجا که جایی برای کسی و چیزی نیست و فقط خداوند هست.)

ص33: آنها که خود را نکاشته‏اند و ریشه‏ها را از خاک بیرون برده‏اند، قرارى نخواهند داشت.

ص34: آنها که ریشه پیدا کرده‏اند و به ثبات رسیده‏اند، هیچ طوفانى آنها را نمى‏لرزاند.

ص35: کارى که قرآن در رابطه با فکر ما دارد همین نکته است که او را در تمامى بت‏هاى ما و حجاب‏هاى ما نشان بدهد، که تو با او پیوند بخورى و از محدودها بیرون بیایى.

(کارى که قرآن در رابطه با فکر انسان انجام می دهد این است که خداوند  را در تمامى بت‏ها و حجاب‏ها ی آدمیان نشان می دهد، تا انسان با خداوند پیوند بخورد و از محدودها بیرون آید.)

ص41: تو خدا را مى‏بینى در حالیکه تمام واسطه و قانون‏ها و پدیده‏ها را هم دیده‏اى، ولى در آنها نمانده‏اى و راهت را ادامه داده‏اى و تمام هستى را آیت دیده‏اى، نه غایت و نهایت.

ص42: با این دید معجزات، طبیعت‏هایى هستند که با آن مأنوس نشده‏اى و علیت‏هایى که آنها را نشناخته‏اى و طبیعت، معجزه‏اى است که با آن آشنا شده‏ایم و انس گرفته‏ایم.

(معجزات طبیعت هایی هستند که با آن ها مانوس نشده ایم، و طبیعت معجزاتی است که با آن ها انس گرفته ایم.)

ص45: اکنون معجزات براى تو طبیعى مى‏شوند و ثبات و أمن و توکل بر وسیله‏ساز، در تو شکل مى‏گیرد .

(انسان هرگاه به شناخت رسید معجزات برای او طبیعی می شوند و ثبات و امن و توکل بر وسیله ساز در او شکل می گیرد.)

ص46: آنچه که ما را در خود گرفته، همین واسطه‏هایى است که به خاطر بى‏ظرفیتى ما، پیش ما گذاشته‏اند و به خاطر بهانه‏گیرى‏ها برایمان تنظیم کرده‏اند.

(آنچه که انسان را در خود گرفته ،‌واسطه ها و وسیله هایی است که به خاطر بی ظرفیتی او پیش رویش گذاشته اند و به خاطر بهانه گیری ها و ناسپاس بودن هایش برای او تنظیم کرده اند ،در حالی که واسطه هدف نیست.)

ص48: اینها آیه‏هاى خداست که تو را در این ارزیابى و شناسایى و سپس در مرحله‏ى سنجش و مقایسه، یعنى در دو مرحله‏ى فکر و عقل کمک کند تا به عشق خدا و ایمان و توحید برساند و در صراط مستقیم راه بیندازد